'Ölümden sonra yaşam varsa ve hepimiz aynı yerde buluşacaksak, beni aramayın, ben sizi ararım.' demiş Woody Allen.Belkide biraz mizansen yaklaşmış bu duruma .Bunu başarıp,böyle düşünmesi hoş moş fakat elde kalan şey 'boş'.Bazen sadece yok olmak olarak tasfir edebildiğim, fakat ne kadar uğraşsamda kafamdaki soru işaretlerini yok edemediğim yaşamak kadar doğal ve bir o kadar da kaçınılmaz olgudur ölüm.İnsana en acı vereni ise öldükten sonra ne olucak sorusuna cevap verememektir.Ölümün böyle bir saniye kadar yakın olması ve onu görememek değişik ve garip bir duygudur.Ruh bedenden kurtulup özgür kalacaktır belki ama bu nasıl bir özgürlük?beynimiz bedende kalacağından ruhun ne işe yarayacağını çözemediğimden acaba sonu yok olmayla mı bitecek diye düşündüğüm olmazsa olmaz yok oluştur.Kimbilir belki cennette beyine ihtiyaç yoktur yada ruhumuzun gizli bir yerinde beyin vardır.
Ne yazık ki Woody olamadım ben, içim karardı şimdiden:( bye.
