Bazen öyle bir hisse kapılıyorum ki,söküp atmak istiyorum bu hissi beynimden fakat olmuyor, atamıyorum.Zihnim mıknatıs gibi çekiyor düşündüğüm kelimeleri kendine doğru.Bu hayatta yalancıların , onursuzların olduğunu sorguluyor,iki yüzlülüğün nasıl değer görebildiğine akıl erdiremiyor,yüzlerine maske takmış insanları acıyarak seyrediyor.Neden diyor,neden herşey simsiyah? neden hiçbirşey özgün değil? neden herkes kendisi olmaktan çıkıp sahte bir kılığa bürünmekte? neden olması gereken şeylerin dışında tüm olanlar? hayat garip geliyor sonra bunları düşündüğümde.Beynim bütün somutlukların arasında tek başına, yalnız,sade ve soyut devam ettiriyor avuçlarındakileri.Sadece yeryüzündeki tüm maskelerin çıkmasını bekliyor.Sadece bir umut belkide...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder